Mijn lievelingsknuffel

Dat was een ongeveer vijfentwintig centimeter hoog chimpanseetje met bruin wollen vacht en het liefste apenbekkie van de hele wereld. Een zomaar cadeau van mijn opa en oma die op bezoek waren, jarig was ik zeker niet. Denkend aan mijn aap zie ik de dag dat ik hem kreeg zo voor me.

Ik was kleuterschool gerechtigd en zat op De Jan Duiker. Mijn beste vriendin heette Linda, die vanwege de afstand altijd door haar moeder  werd gebracht en gehaald. Ik ging zelfstandig naar huis. Verknocht was ik aan Linda. Een meisje met blonde krullen en een in mijn ogen róze naam. Dat opa en oma op bezoek kwamen wist ik, maar spelen met Linda was sterker en dus nodigde ik mijzelf uit bij Linda thuis. De twijfel die de moeder van Linda uitte nam ik direct weg door met volle overtuiging te bezweren dat het van mijn moeder écht mocht. Blij huppelde ik even later naast Linda en haar moeder mee naar huis.

Hoe lang ik daar geweest ben? Geen idee. Hoe ik thuis ben gekomen weet ik ook niet meer. Wat ik wel weet is, dat moeders ogen vonkelden bij  thuiskomst en ze mij met koele stem te verstaan gaf dit nóóit, maar dan ook nóóit meer zomaar te doen. Het waarom niet vertelde ze er niet bij. Ik zag direct  aap… Daar zat hij op de rugleuning van de bank en het leek of hij naar mij lachte. De enige op dat moment.

Voor straf kreeg ik aap niet meteen; pas nadat ik ook oma meermaals had beloofd nóóit meer met iemand mee naar huis te gaan. Ik beloofde en sloot vervolgens aap in mijn armen en hart.

Aapje verloor na  verloop van tijd wat kleur, maar bleef de liefste. Aapje verloor een arm, die moeder met dikke groene wol er weer aanzette; dat de arm na deze ingreep niet meer draaide was jammer. Ik hield van aap; daar veranderde niets aan…

Groot was dan ook de schok toen ik op een dag uit school kwam en moeder grondig had huisgehouden thuis. Aap had moeders grote schoonmaakdrift niet doorstaan. Ze had aap weggegooid. Aap was stuk, lelijk en vies, vond moeder; dus rijp voor de vuilnisbak en ik had nog genoeg mooie poppen die leuker waren… Of ik gehuild heb weet ik niet meer. Wel dat ik gezocht heb tussen het afval. Zonder resultaat.

Inmiddels volwassen heb ik nog altijd een zoekende blik  in musea of andere plaatsen waar oud speelgoed staat uitgestald. Een nieuwe knuffel, een zacht  geel teddy beertje met witte oortjes, kreeg ik van een zus van moeder. Heel lief, maar geen aap…